امضای قراردادها در دنیای فاصله گرفته امروزی چه تغییراتی کرده است؟
ایمان از تورنتو: اگرچه سوال من شاید مربوط به مسکن نباشد، ولی مطمئن هستم این سوال در زمینه مسکن هم مطرح هست.
من یک دفتر تبلیغاتی دارم و طبیعتا باید برای انجام کارم، با برندهای مختلف قرارداد ببندم. اما بعد از پاندمی کرونا، بستن قراردادها و امضای آنها با چالشی مواجه شده که مرا کمی سردرگم کرده است.
از آن‌جایی که این روزها اکثر کارها به شکل آنلاین و دیجیتال انجام می‌شود، شرکت‌ها و برندهایی که به ما سفارش می‌دهند، اصرار دارند که قراردادهای کاری‌مان را به‌صورت الکترونیکی امضا کنیم تا به این شکل، فاصله اجتماعی را رعایت کرده باشیم. اما چون من سابقه این شکل امضای قرارداد را ندارم، کمی مردد هستم که آیا می‌توانم به این شیوه اعتماد کنم یا خیر.
می‌خواستم از شما بپرسم که امضای الکترونیکی قراردادها چه جایگاهی در قوانین کانادا دارد و صلاح هست با این شیوه کار کنم یا بهتر است این کار را انجام ندهم؟
خیلی ممنون از پرسش خوب شما، بله همان طور که شما هم اشاره کردید این مساله الان در همه حوزه‌ها از جمله مسکن مطرح است. واقعیت این است که اکثر مردم وقتی به امضای قرارداد فکر می‌کنند، تصویری سنتی از ملاقات چند نفر با هم، قلم و کاغذ و دست دادن در پایان کار، در ذهنشان ترسیم می‌شود.
اما با پروتکل‌های فعلی فاصله‌گیری اجتماعی و فیزیکی، همه این تصاویر سنتی در حال عوض شدن است. این روزها همه چیز تغییر پیدا کرده و قراردادهای الکترونیکی نه تنها متداول‌تر شده، بلکه به یک ضرورت تبدیل شده است.
نکاتی در باره سوالی که پرسیده‌ا‌‌ید
این روزها پای کرونا و فاصله‌گیری اجتماعی به قراردادهای حقوقی هم باز شده است. به‌طوری که، بسیاری از افراد و کسب‌وکارها به امضای الکترونیکی قراردادهایشان رو آورده‌اند و این رویه در حال تبدیل شدن به امری شایع و متداول است.
البته، اگر با خواندن جملات بالا این فکر به سرتان زده که قوانین کانادا به تازگی به یاد امضای الکترونیکی افتاده‌اند، سخت در اشتباهید. قانون معاملات الکترونیکی در کانادا به سال 2001 برمی‌گردد، اما کرونا باعث شده استفاده از مواد این قانون، این روزها رونق بیشتری بگیرد.
با این حال، هنوز هم ممکن است بسیاری از افراد نسبت به معامالت الکترونیکی گارد داشته باشند و معاملات سنتی را ترجیح دهند. این مطلب به شما میگوید قوانین کانادا در مورد امضای الکترونیکی قراردادها چه رویه‌ای دارند، چه استثناهایی در زمینه سندهای الکترونیکی وجود دارد و این که آیا میتوانید به امضاهای الکترونیکی اعتماد کنید یا خیر.
قوانین کانادا در مورد امضای الکترونیکی قراردادها چه رویه‌ای دارد؟
سوالی که پیش می‌آید این است که وضعیت فعلی قوانین کانادا در ارتباط با امضای الکترونیکی قراردادها و توافقنامه‌های حقوقی چیست؟ شیوه‌های الکترونیکی امضای قراردادها، مساله جدیدی در کانادا نیست، ولی حالا این شیوه در همه بخش‌های دنیای کسب‌وکار مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در سطح مصرف‌کنندگان، همه ما با معاملات تجارت الکترونیکی که قراردادهای آن با کلیک کردن روی یک دکمه کامل می‌شود، آشنایی داریم. اما آیا معاملات تجاری پیچیده‌تر را هم می‌توان به همین صورت به انجام رساند؟ پاسخ مثبت است.
مثلا در آلبرتا، قانون معاملات الکترونیکی به سال ۲۰۰۱ برمی‌گردد، یعنی هنگامی که بیشتر استان‌ها و قلمروهای کانادا، با وضع قانونی عمدتا یکسان، امضاهای الکترونیکی را به شکلی بی‌طرفانه از نظر فناوری و حقوقی به رسمیت شناختند.
قانون معاملات الکترونیکی، اجباری برای امضاهای الکترونیکی در نظر نگرفته است
استفاده از امضاهای الکترونیکی جنبه اختیاری دارد و قانون معاملات الکترونیکی، طرف‌های معامله را مجبور به استفاده از امضاهای الکترونیکی نمی‌کند.
با این حال، این قانون روشن کرده است که به استثنای مواردی که طرفین توافق کنند، هرگونه قراردادی را می‌توان به شکل یک سند الکترونیکی یا هرگونه اطلاعات الکترونیکی دیگری که نشان‌دهنده رضایت از شرایط آن توافقنامه باشد ـ مانند ارسال ایمیل یا لمس یا کلیک کردن بر روی یک آیکون مناسب در صفحه نمایش یک کامپیوتر ـ بیان کرد.
در این موارد استثنایی، سندهای الکترونیکی معادل با نمونه‌های کاغذی آنها نیستند
در کانادا، عموما سندهای الکترونیکی را معادل با نمونه‌های کاغذی آنها می‌دانند؛ به استثنای برخی از اسناد خاص که عبارتند از:
- وصیت‌نامه‌ها و متمم وصیت‌نامه‌ها و تراست‌های ایجاد شده توسط وصیت‌نامه‌ها و متمم وصیت‌نامه‌ها؛
- اختیارات وکیل در ارتباط با مسائل مالی یک فرد یا مراقبت شخصی از یک فرد؛
- در برخی حوزه‌های قضایی مانند هرگونه انتقال منافع یک زمین.
البته، استثناهای معدود دیگری نیز در این قانون ذکر شده است. به غیر از استثناهای فهرست شده، هرگونه ابزار الکترونیکی برای امضای قراردادهای تجاری، تصمیم‌های سهامداران [shareholders resolution]، تصمیم‌های مدیران [director resolution]، یا هر توافقنامه دیگری، عموما برای ایجاد یک سند الزام‌آور از نظر حقوقی، قابل پذیرش است.
قانون استفاده از طریق ویدئو کنفرانس برای شهادت گواهان
دادگاه‌ها در مورد امضای از راه دور اقرارنامه‌ها [affidavits/ اظهارنامه‌های به قید سوگند]، انعطاف‌پذیری نشان داده‌اند که این انعطاف، تغییر چشمگیری نسبت به رویه پذیرفته شده از قدیم‌الایام به شمار می‌آید. در گذشته، رویه به این صورت بود که گواهان مجبور بودند شخصا در کنار وکلای خود حاضر شوند.
در ۲۵ مارچ ۲۰۲۰، دادگاه عالی آلبرتا، the Alberta Court of Queen’s، اطلاعیه‌ای برای Profession و مردم (NPP) صادر کرد و اجازه داد که دادگاه‌ها، از راه دور از گواهان شهادت بگیرند. زبان این اطلاعیه و رویه توصیف شده در آن، با دادگاه‌های بریتیش‌کلمبیا یکسان بوده و این امکان را فراهم می‌آورد که از طریق ویدئوکنفرانس، از گواهان شهادت گرفته شود.
پذیرش حقوقی امضای الکترونیکی برای کسب و کارها
این اتفاق نشان می‌دهد که دادگاه‌ها تا چه اندازه برای تطابق پیدا کردن با شرایط جدید، انعطاف‌پذیر هستند. به‌طور کلی، صاحبان کسب‌وکارها باید اطمینان داشته باشند که استفاده از ابزارهای امضای الکترونیکی یا استفاده از امضاهای اسکن شده بر روی اسناد PDF، به لحاظ حقوقی مورد پذیرش قرار خواهد گرفت.
با وجود این، بهتر است در ارتباط با هر موقعیتی، مشورت بگیرید. برای مثال، بندی که اظهار می‌دارد «طرف‌های معامله، با استفاده از امضاهای الکترونیکی موافق هستند»، کمک می‌کند که جلوی هرگونه مجادله‌ای در این مورد که یکی از طرف‌ها موافق استفاده از امضای الکترونیکی نبوده است، گرفته شود.
طرف‌های معامله همچنین، باید در نظر داشته باشند که چه اطلاعاتی در امضای الکترونیکی آنها، به منظور تایید بعدی آن، ذخیره یا به آن لینک شده است.
